Msze Gregoriańskie

W liturgii rzymskokatolickiej Mszą Świętą gregoriańską (także gregorianką) nazywa się cykl trzydziestu Mszy Św. odprawianych codziennie w intencji JEDNEJ osoby zmarłej przez kolejne trzydzieści dni (w trybie ciągłym). Msze mogą sprawować różni kapłani przebywający w różnych miejscach. W przypadku gregorianki kluczowa jest bowiem intencja oraz ciągłość. Nigdy nie można odprawiać jej równocześnie za kilku zmarłych.

Nazwa tej tradycji wywodzi się od imienia jej inicjatora i propagatora – papieża Grzegorza I Wielkiego (zm. 604 r.), który przed wyborem na biskupa Rzymu pełnił funkcję przełożonego w klasztorze benedyktyńskim na wzgórzu Celio. Kiedy jeden z jego mnichów – Justus – zmarł, znaleziono przy nim trzy monety. Był to grzech ciężki, gdyż posiadanie pieniędzy stanowiło złamanie reguły zakonnej, a dokładnie ślubu ubóstwa. Grzegorz, chcąc skrócić cierpienia czyśćcowe Justusa, wydał polecenie żyjącym mnichom, aby ci codziennie przez kolejnych 30 dni odprawiali jedną Mszę Św. w intencji zmarłego. Po upływie tego czasu Justus ukazał się swojemu rodzonemu bratu, Kopiosow, i i powiedział: „Dotąd było źle, lecz teraz mi jest dobrze, bo dzisiaj zostałem przyjęty do wspólnoty”. Jego słowa potwierdziły skuteczność modlitwy zakonników i w ten właśnie sposób narodził się zwyczaj Mszy gregoriańskich.

Msze gregoriańskie należą zatem do Mszy Św. za zmarłych. Można je przerwać tylko w wyjątkowych, ściśle określonych sytuacjach, do których należy m.in. choroba kapłana bądź inna celebracja (pogrzeb, ślub), której nie sposób odwołać. Wówczas cykl przesuwa się o ilość dni/Mszy Św., których brakuje do pełnych trzydziestu.

Więcej na: www.msze.info